زن و دریا دفتر دوم
قیمت : 2,300,000 تومان
د فــــتر
دوّم
فهرست دفتردوم
در این فهرست مضمون و اولین مصراع هر شعری آورده شده است
مضمـــوناوّلــــین مصرا عصفحه
101
111
112
125
129
134
135
138
146
150
150/ب
154
157
166
172
----
1
2
106در کتاب 2 غزل
111
112 در کتاب 1 غزل 24
2
این غزل در 113نوشته شده
درکتاب3غزل
3
125
129 در کتاب 1 غزل 43
1
132 در کتاب 1 غزل 33
1
134
135
138در کتاب 1 غزل 41
در کتاب 3 غزل
3
146 کتاب 1 غزل 2
147در کتاب غزل و146
3
3
150/ب در کتاب3 غزل
153در کتاب 2 غزل
154اولین غزل جدید38
3
157
سومین واگویه کتاب 1
1
2
166درکتاب 2 غزل
172
-----------------------
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
150/ب
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
---
بازگشـت
اسـیر
به مناسبت رحلت جانگداز
عشق نهان
ابهــام در دل
برای ارتحـال امام
اسـتخاره
گنـاه عشق
معمّــای حل نشـده
کـار دل
پیـوند
شاهدان عشق
صرف عمر
مقصــر
عـلاج
مجمـر عشق
رباعیا ت
عقـده کور
داغ فـرا ق
مـزد خـرد
صـدا قت
نمـا ز صبح
جسـت وجو
بد قـولی
هوس بازی
محبّت
صـبر
تجـدید میثـا ق
دعا
قصــه آدم
کار هـای تو
ا راد ت
تحـرّک
چـاره درد
قـم اللیـــــل
حرف حـق
مـزد هجران
درد زلیخـائی
ترک تـبریزی
کار دیشـب
من و دل
اولین دیدار
توکل
بی من
پـیروزی
التـهاب
قصـه سـکینه
عـبرت
مـن و می
قیامت
چـاره درد
ناراضـی
دو بیـتی
کار نیـک
آرزو
نارضامنـد
هـرچه بادا باد
مـن یا تـو
زبان حـا ل زینب
وقت عیش
آ شـنا ئی
گـریه
سـر نوشت
د لـدا دگی
نشـان او
لـب لعــل
کشف در کتاب 3
بـرای فاطمـه (س)
ا شـتیا ق
کـا نو ن رنج
تمسـک
اعـترا ف
سـبک با ر
----------------
اگرعشق ابتدا آسان شد وشد غرق مشگل ها
می رفت ومن سـرا پا از شوق بازگشتش
مرا در عشـق می باید یکی عــمر دراز آخـر
نمی گویم که عشقش را در عمق دل نهان دارم
فغــان زدست ا ین دل و ز د ست گریه ها ی د ل
غم عشق تو را د یشب چو با دل گفت وگوگردم
بیـا که با سـرمویت یـک استخاره کـنم
شـبی یحـیای رازی گفت یا رب
چون افکندی زهجرت در یم آتش دل مـا را
دل زیک سو سوی میخانه کشیده ا ست مرا
بر سـرغائلـــه عشق چون افکند مرا
از شاهدان عشق ما نی دل که سرهم شــــا هد است
این که می بینی سـرا پا در شـراب آلـوده ام
اگر عمری دلم را با خوشی بیگانه می بیـنم
چون که زهد و پارسـائی از رواج افتاده است
116چو درچشمم جزاز روی تومه پیکر نمی بینم
آنان که نخوا نده درس ا سـتا د شــدند
قا مت رعنـای او میل مرا رضـا نکرد
کاشـکی یا رب درون سـینه مان یا دل نبود
او که با فکـر وخرد کار مسـیحا می کرد
از آ ن وقـتی که با رندان نشستن گشـته آئینم
سـحر منِ همه جائی چو عزم کوی تو کردم
سـال هـا گشـتم که تا پیـدا کنم میـخانه را
بس که در پیمان خو د امروز و فرداکرده ای
تا در آن قا مت و قد عشوه ای و نا زی هست
پر نگردیده است از زهر جفـا جا مم هـنوز
هـر زما نی یاد ی از ا یّـام دیرین می کنم
شـنیدم چون از او گفتار گرم و نغز و شیرین را
130یک شب چو دمی اشـگ ز چشمان تر افـتا د
نمیــدا نی که کـرد آن آ شـنای دلـربا با من
خرمن گیسـوی خود را هردم افشـان می کنی
زاهد بیـار بـاده که دیگر شـکیب نیست
دوش چون گیسوی خودرا روی دوش انداختی
یاد آن مـاه جبـین و خـم آن زلف دراز
چو دست دل به سـر موی آن صـنم بنـد است
پسـری دائـم ا ین دعـا می کرد
137ما که در پیچ و خم زلف تو مـا ندیم مد ام
ای کرده رخت بر هـمه خـلق قیـا مت
الا ای ترک تبریزی که دا ئم عهد می بندی
دل زشوق وصـل او دوشـینه جوش آورده بود
ا گر به دار هـوس می رود هـمی سـر دل
اولین بار که عشق تو مـرا کرد اسـیر
چو راه انداخت با وصلش شبی د لدارکارم را
بی من ای نا مهربان زین جا سفرکردی چرا
داسـتان عشـق را یکسر ز بر خواهـم نمود
بیا یکـدم ببـینیم آن قد و بالای رعـنا را
چشم سـکینه از اشـگ
148از آن زمان که به زلفت علا قمـند شدم
149چو مست می شوم از یک دو تا پیـاله می
150 ای کرده رخت بر همه خلق قیامت
150/ب یاد آن ماه جبین و خم آن زلف دراز
میـل دل مـرا وصـال هم رضـا نکرده است
هـویدا بـود در پارک این نوشـتار
153چون که ا ز روز ازل رو سـوی می آوردم
شـبی که پنجره ات تا دم سحـر وا بود
قامت رعنـآی او میل مرا ارضـا نکرد
یک عمـر از ته دل دائمـا زدم فـریاد
157نمی دانم تو از من روی بر گردانده ای یا من
به جای اشک خون ریزد ز چشمان ترم امشب
حال می باید نمـود ای عاشقان بی قیـل و قال
تا کنون آیا به چشمت دیده ای دسـتا ن باد
چو وا کردم به قد سـرو او چشم تما شـا را
من که دین در ره عشقش به سلامت دادم
تو خود آگاه از این هستی واین را خوب میدانی
بی من ای نا مهربان زاین جا سفرکردی چرا
هـرآن کس از لب لعـل تو حظی کمترین دارد
نگـار من چو برون چهـره از نقاب کـند
او که خود کوثر نوراست ومه آساست توآنی
168فـکنده زلف سـیاهش جو روی روی مهش
چومیخواهم به دردعشق گردم مبتلا زین پس
بیا بنمـای بر مـا یکدم ای شـیرین دهن خودرا
گـرفته عشق تو از شش جهت چو حال مرا
من که در دام لبت سخت گرفـتار شـد م
--------------------------------------------
د فتر شعــر دوم
101-
در دفتر غزلیات قدیم یادداشت کردید
بازگشــــت
اگرعشق ابتدا آسان شد وشد غرق مشگل ها به اوّل می رســـد دور می ناب از تـناول ها
بدریا چون رسد دریا چه باک از صخره سنگی بیـا حافــظ بـه سـاقی گو ادر کاســا و ناولـها
ز حــرّآتـش عشق است اگرسوزی به دل باشـد همان آتش که در راه خلـیل افکـنده مخــملهـا
اگر شوق عروج ا ست وغم طوفــان و بیم یم میـسّـرمی شود ما را وصـالی خوش ز سـاحلها
به بد نامی نمیگردد طی صحبت در ا ین مجلس ز یاران منقبت گویند بیش ا ز ا ین به محفل ها
تو میگفتی بیا سجا ده رنگین کن به می یکـد م درآن دم با حضوری خوش دع ا لد نیا و اهملها
وداع الدهر واهـمل ها مگرما را شود ممکن همی با خون دل با ید گـــذ رکرد ن ز منزل هــــا
شب هجر است وبا غفلت نزیبد خفتن ازعشقش نشــا ید ا ین چنین شوقی به وصلت در تغا فلها
ولی شـاید بسا ن حافظ شهــابا می توان رد شد به یک لاحول ا ز ا ین صد ها هزاران مشگل ها
102
جبهه ، شهدا و جنگ
ا ســـیر
می رفت ومن ســــرا پا از شوق با زگشــتش در یا د روزگا ری بــــس د ور رفتــــه بود م
تا کــی به ا نتـــظا رت من منتــــظر بمــــا نم ا ین را به آن ا ســـــیرم با رهــا گفـــته بود م
* * *
او رفت ومن ســرا پا د ر شـــوق با زگشتش جا یش هنوز آن جا سوک ا تا ق خا لی ا ست
هم صحـبتی ند ا رد با با غـمین و تنهـــا ست مادر نگاه خسته اش نیزحیران بروی قالیست
* * *
گویند ســـــا ل هــارا در لحظـــه ای شود طی لیکن برای مــا هــا هر لحظه چند سـا ل است
در د یدن اســیر ی آگه کســـــی از این نیست هر لحظه قلب هاما ن ای وای در چه حا لست
* * *
ا و را د ریـغ یـک روز ا ز یــا د بــرده بود م لیک او به انتـــــــظارم بنشــسته منتــظر بود
آن شب به خوابم آ مد با شکوه ا ی بمن گفت خوا هر چرا فراموش شــد آن که در سفر بود
* * *
دیـــــروز بـــــــــاز در یاد آ مــــد مرا دو باره می گفت با دو صـد شوق خواهر ز شورایمان
آ ن روز هــآ ی پر وا ز در خــا طرت می آ ید آن روز هـــــای خـوش با ترتیـــل های قــرآن
* * *
شـــــا ید که روزی آ ید بیــــــند یکی ز مـــــا از ا ین ســــرای فا نی نا شــــاد رفـته باشـــد
نا کــــــــآ م از زیا رت د ر د ید ن ا ســـــیری بر ســــــینه مـــزاری از یــــاد رفتــــه باشــد
* * *
تر ســـــم برا د رم را مــن عـــــا قبت نبیـــنم از ا شک چشـــم من غــم پر می کند فضـا را
بر گـور خواهــــــرش روزی آ ید و ببیــــــند از خـا ک ســــرد آن گور پر کرده چشم ها را
ســـــــــــــال هـــای 67و68
103
دفتر غزل قدیم
به منا سبت رحلت جانگداز
حضرت امام خمینی
مرا در عشـق می با ید یکی عـــمر درا ز آ خـر که گــیرم بار دیگــــر مشگ بوئی دلنواز آخر
پریشان خاطری ا فکنده با حرمان بدل چون رخ بپوشـــید از من غم دیده آن رعنــــــای نازآخر
نیـــــاید باورم زین پــس کدامین دست بتواند که آب رفته را زین جوی برگردانیده باز آخر
شب ظلمــت خداراکیا سحر گرددکه بی دلبر نشـــاید طی نمود این منــزل دور و دراز آخر
کدامین قبــــــله را گیرم بدون دلــبر و خوانم به اطمیــــــنان ز ترفنــــد بد دشمن نماز آخر
ز هفتا د و دو ملت می توان دل کنـــد ا مّا کن شود دل را ز طاق ا بـروا نش بی نیــــــاز آخر
به دامان دلـــــبری پرورده نیکو ما دری تا دل ز مـــا ها برده تا میخـــــانه پیـــر حجـــاز آخر
چها بایدکشم عمری از این پس ازغمش یا رب کدامین یار می خواهی بیـاید چاره سـاز آخر
شهــابا عاقبت سقف فلک بشکست زین ما تم عروسی کی چون اوآید به مجلس سرفرازآخر
15 خــــــرداد مـــاه 1368
104
در دفتر غزلیات قدیم یادداشت کردید
نمی گو یم که عشقش را در عمق د ل نها ن د ا رم نمی گو یم به کس ا ین قصه کز کو یش نشا ن دا رم
کسی هم آگه از این نیست کا ند ر سینه از عشقش د لی سو زان تراز صــد قله آ تش فشـان د ا رم
یقیـنم هست کز اول به عشقش بو د ه ا م راغب نه دررغبت به عشقش کرده ام شک نی گمان دا رم
شـنیدم گفــته بود آ ن ما هرو د ر دل هر شب تمنا ها ی خوبـا ن را اجـابت بی کران د ارم
بد ین سـا ن که تا و قت سـحر در ظلمت هر شب گهی چشــمی به ره د و زم گهی بر آسمان دارم
من د ر ما ند ه سـر گشته با ا ین بی سـر و پا ئی در این وصـل گران قدر آ رزوئی بس گران دارم
به عشقش عارف و عابد رقیبم گشته بیش از حد من اســـنادی موثق زین صف منت کشان دارم
به هر شب خوانده ما را از سر لطفش به مهما نی به عمــرم من سپاس بی کران زین میزبان دارم
شهاب از سختی هجران چه غم دارم که پی درپی به من گفته است انابت را دراین میدان امان دارم
خـــرداد مـــاه هزار وسیصــد و پنجاه وهشت
مصـــادف با رحلت حضرت امام خمینی
105-
ای که در برزن و کو شاعذ بازار شدی
105-
در دفتر غزل قدیم
ا بهـــا م در دل
فغــان زدست ا ین دل و ز د ست گریه ها ی د ل که سا لهــــای عمر من گذشت و شد فدای دل
ندا نم ا ز چه رو د لم به غم نشـــسته ا ست ومن نشـــسته ام به هـمره دو چـشم د ر عـزای دل
چه جــهد ها تلا ش ها ، چه سعی هــای مســتمر که شــد توســــط من و دو چـشم من برای دل
بـــــیا ببــــین به رغـــم نا تـوا نی ا م نشــسته ام بدون چشم دا شتی چه ســــا ل هــابه پای دل
کمی دقـــــیق شو بیــــین که یک صد ای آ شـــنا طنیین فکنده در فضــــا مدام ا ز ا نــتهای دل
بیــــا و گوش خود بـــنه کمی به روی ســـینه ام که بشــنوی ا ز آ ن صدای های های های دل
در ا وج نا ا مــیدی اش چــگونه غرق می شود مـــیان بحر ســــینه ای د ریغ نا خــــدای دل
به یــک حقـــیقت عـــمیق می بـــرد پی عا قــبت ا گـر نشست هر کسی د قــیقه ای به جای دل
به غیر ا ز ا ین نبوده ا ست در فلک که من روم تصــّد ق دل خـــودم بـــرای خـون بهـــای دل
6و7 مــــرداد مـــاه 1387
106
در دفتر غزل قدیم یادداشت شد
برای ارتحــــا ل امام
غم عشق تو را د یشب چو با دل گفت وگوگردم بخون بنشست ومن سر خوش که کاری بس نکو کردم
علــــــیرغم تبی بــــــالا دل خونبن را تنـهــــــــا به اشگ سـیل آسای دو چشمم شـست وشو کردم
تو را می خواســتم تا با کمـــال راســتی گو یـــم به تو ا ی بهــترینِ بهتــرین هــا از چـــه رو کردم
تو را میخواستم زینسان که کامی از تو بر گیرم خیـــــا ل وصــــل را با چشـم جــا نـم رو برو کردم
عذار مـــــاه سـانت را در اوهـــام خوش دیشـب میـــا ن گر یه تا وقت سـحر گه جست وجو کردم
به عمـرم مردمــــان دیدند از فـرط صمیمیت چسـان در آتش عشقت به هجــرا ن تو خو کردم
به جرأت گفتم ای معــــیار خوبی های پنهـــا نی مــــن ایــــن کــــار خــدائی را ز درد آبــــرو کردم
ولی دیشب نبودی چون شهاب آسا بخطی خوش هـــزاران د فـــعه مـــــرگم را از ایـــــزد آرزو کردم
107
در دفتر غزل قدیم یادداشت شد
ا ســــتخا ره
بیــــا که با ســرمویت یــک ا ستخــــا ره کـنم به رفع فتنه جزازاین عمـــــل چه چاره کنم
که جــــرعه ا ی ز مــی نا ب با تـو نو شــم یا نشــسـته محو تما شـــــا تــو را نظـــــاره کنم
دراین دو روزه غنیمت شمـارم این فرصت مگــر شود که من عمـری چنین دوباره کنم
بشـــویم از ســر خودفکرمشق دفتر ودرس سپس صحــیفه دل را بــــه عشـــق پا ره کنم
بیــــــــا و بر دل من پا گـــذار تا که ز شــــوق ز فرط عشـــق تو صـــد کــا ر نیمه کاره کنم
ببین که از غم عشقت چقدر مست وپریش ســــتا ره از ســـر شب تا سحـــر شماره کنم
من ا ز کجا بتوا نـــــم که و صف روی تو را به مهــــر و مــــاه و شقـــایق در استعاره کنم
لهیب شرک وریا گر مرا مجــــــــــا ل دهــد تو را به صدر دل خویـــــش اســــــتجاره کنم
تو هـــم به روز وصا لت بخواه عــذر رقیب شـــبی شهــــــاب صفت گربرت گــذاره کنم
108-
دفتر لطائف الحیـــل
در سایت شاعران پارسی یادداشت شد
گنــــا ه عشق
شـــبی یحـــــیای رازی گـفت یا رب قــیامت گر به من دوزخ ســــپاری
نمی ســوزانم آن جـــا عاشــقان را نمی ا نـدازم آن هـــــا بــه خو اری
به راه عشق گر عاشــق گـــنه کرد قیــا مت با چنین کس نیسـت کاری
که عاشق ا ختیاری در کفش نیست گنــــاه عشق با شــــد اضـطرا ری
109-
در دفتر غزل قدیم یادداشت شد
معمّــــــــــــای حل نشـــده
چون افکندی زهجرت در یم آتش دل مــا را دل ا فکنده است در آ تش تمام دین و دنیا را
جز عقل نکته دان از ما اثرکی ماند پر برجا که ارزانی شـــــد آن هم روزگاری با د یغما را
معمّـــا ی وصـالت بس که معضل بود از اول کسی تا حآل نگشوده است رمزاین معما را
از آه و نـــا له شــــــبگیرخود دلگیر می باشم که دارو شد به پیری این سرپرسود و سودا را
به مخموری سراغت آمدم هروقت وبیوقتی که آمــوزی به من یک دم ا لفبــــــا ی تمنا را
به حا شابسته ا م دل گربه مردم عشقم افشا شد بر آنم تا برم بـــــــآ لا چنین دیوا ر حا شـــا را
هر آن کس لاف دیدار تو را زد نیک د ا نستم به نا شــا یستـگی گم کرده سوراخ تما شا را
گرامروزعشرتم حـاصل شود با تونمیخواهم دهم آن را و گیرم عیش در فردوس فردا را
خیـــال خام را از ســـر برون بنمودم و گفتم به کویش کس نبرداین ناله جانسوزوغوغارا
ولی گرپرده برداری زرخ چون حافظ ا زشوقم به خال هندویت بخشـم سمرقند و بخارا را
شهـــــریور 1368
110-
در دفتر غزل قدیم
کـــــــــــــار د ل
دل زیک سو سوی میخانه کشیده است مرا دیده تا باده چه جــا نا نه کشــیده است مرا
تا من ا ز دیده و دل شــــــــــکوه نمودم دیدم ســـوی دامی هوس دانه کشـــیده است مرا
این چه سریست ندانم که چراخواهش وعشق در برِ شمـــع چو پروا نه کشــیده است مرا
من به ســر منزل لیــلی نه خودم رفتم دوش که جنون بر در آن خـا نه کشید ه است مرا
تا ابدجرعــــــه ای ازمی زخودم بیخود کرد تا بدین حد می و پیمـــانه کشیده است مرا
در عجب مانده ا م آن زلف سیه ازچه سبب دست درخویش بسان شانه کشیده است مرا
دل پی شــا نه که بر زلف زد ا ز دستم ر فت
عقــل زین پس نبـرد را ه به مقصود شها ب تا به مقصــــد دلِ دیوا نه کشــیده است مرا
مهــــر مـــــاه شصت و هشت
111-
در دفتر غزل قدیم
پیــــــــــــــــوند
بر ســـــرغا ئلـــــه عشق چون افکند مرا داد با زلف خمش یک ســــره پیوند مرا
جامه زهــد و ریا تا بـــرِ من دید بـــــدا د با می و باده ز پیــــما نه دو صد پند مرا
تامن ازخود همه بیخود شده بودم دیدم که نموده ا ست در آن میـکده پا بند مرا
با من راه نشین باده زد وگفت خمو ش با شــــم و داد دو صد مرتبه سوگند مرا
راه زین پس نبرم جزسرِ کویش چوشهاب کا ر خود تا ا بد از لعــــــل شکرخند مرا
دل ندانم زچه رو برد وزعشقش شب وروز ســــــینه را از غم و هجران خو د آگند مرا
تا برافروختم از عشق رخش هم چو شهاب بکشیده است از این جا به سمرقندمرا
مهـــــــر مــــــاه شصت و هشت
112
در دفتر غزل قدیم
شــــــــــــــا هدان عشق
از شاهدان عشق ما نی دل که سرهم شــــا هد است حتما در این همسایگی خونین جگرهم شاهد است
ا ین هـــــا نه تنهــا شــا هدم هســـتند در عاشق شدن کــــاند ر طریق عا شقی دیوار و در هم شـاهد است
دیشب چو مستان از ســرِکویت گـــذر کردیم بـــــا ز در این ره پر پیچ و خـــم دیوار و در هم شاهد است
دا ئـــم به با نــــگی می زدیم ا نــــا ا لـــیه ا لراجــعون وا لعصر وحمد و سوره و نوروزمرهم شاهد است
دل بود و مــــآ وقت سحــــر عشق تو را برد یم ســر هم شب گواه حال ما گشت و سحرهم شاهد است
دل را به ا شگ چشم خود شـستیم در ظلمـا ت شب ا ز گــریه بســـیار مـــا با لــــــین تر هم شــا هد است
بیــــــــنند در یــــوم ا لجـــزا آ ثــــا رعشقت را بــه دل کانجا شهـــــا با مرد وزن را این اثر هم شا هد است
اســـــــفند مـــاه 1368
113
در دفتر غزل
صـــرف عمـــــــر
این که می بیـنی ســرا پا در شـراب آ لـوده ام ســـال هـــا در زمره میخـــانه رو هــا بوده ام
این که می بینی ندارم در ســرم عـقل و شعور ســـر به دیوارش ز بس دیوان آسـا ســوده ام
راه آن جــا بر خلاف گفـــته ها هم دور نیست این ره پر پیـــچ را با پای ســـــر پیمـــوده ام
من از آن سالی که از مسجد بریدم تاکنون دائمــــــا درگوشـــه میخــــانه هـــا آسود ه ام
در میان درس و بحث و صرف می با ذکر وی جان خـودرا سـال ها در ذکر و می فرسوده ام
از نماز و روزه و خمس و ذکات و امر و نهی دست و دامــن را ز هــر کـــار ریا پــالوده ام
کاش باشـــد مزد این میخوارگی هــا قرب حق چون که پیدا بهتر از این در جهـان ننموده ام
بعد از این دیوانه بازی هــا به ماننـــد شهـاب وقت پیــری ســـوی آن میـخانه روبنموده ام
تابســــتان شصت و هشت
114
مقصـــر
ا گر عمری دلم را با خوشی بیــگا نه می بیــــنم گـــنا هش را به د وش د لـــبر بیــگا نه می بینم
به صف می پرستا ن گشته ام ملحق و در آن جا صفا یی زند گی را د ر می و پـــــیما نه می بینم
ند ید م جز ریا ســرما یه ا یی د ر چنـــته زا هــد ولی ا خـــلا ص را د ر سا قی میخا نه می بیینم
دل ود ین معــــمم را که گیسـوئی ربود ا ز کـــف ز تقصـیرا ت بی چون و چرای شــا نه می بینم
دلـــیل آ ن که مرغ از روی نا دا نی به دا م ا فتد نه ا ز مــــکا ری صــیا د بـل ا ز د ا نه می بینم
زمهمان اذن مهما نی مخواه ایدل که رخصت را فرا روی مشــیت های صــا حب خا نه می یبینم
زهشیا ری شهآ با کی رسد عاقل ربه خوشبختی که می ن خوش بخت را یک آدم دیوان هم یبینم
نهــــــــــــــــم آبان مـــــاه 1368
115
در دفتر غزل قدیم
عـــــــــــــــلاج
چون که زهد و پارســــا ئی از رواج افتاده است شـــیخ در مسـجد ز شــور وابتهاج افتاده است
بر بســــاط دوره گــرد از این جهت تســـبیح هم منتـــظر در گوشــه ای بهر حراج افتا ده است
واعظ بســـــیار گــوی بی عمـــــل پنـــدم چـو داد با نثــار منـــــتی در فکـــــــــــــر باج افتاده است
جامی از می پرکن و دســتم ده ای ساقی که دل فارغ از ایمان و دین در احتـــــــیاج افتاده است
چون سـرو ساما ن نبخشیدم سرا ز سود و زیان دل برای درد من فکــــــــــــر علاج افتاده است
عشق من با دلـــــبر ا فشـــا شـــد ولی عقل زبون تا زه بعــد از کار دل در احتجـــا ج افتاده است
وا کن از فتوای مفتی خویش را زین پس شهاب کاین شه بی ا قتدار از تخت و تاج ا فتاده است
24آبان مـــــآه 1368
116
در دفتر غزل قدیم یادداشت شد
مجمـــر عشق
چو در چشمم جز از روی تو مه پیکر نمی بینم به جز اشگ مسرت هم دراین ساغرنمی بینم
سر د لد ادگی د ارم چـــو روئی د لربا داری ز فرط عاشقی فکری جز این درسر نمی بینم
اگر گویندم از دل شسته ام شوق وصــــآ لت را معاذ الله که من خودرا بر این با ور نمی بینم
نگاه چشم مخمورت عطش وا می کند از دل کز این بهتر شرابی نا ب وسکر آور نمی بینم
به واعظ گفته ام کمتر تو زین می بر حذر دارم که مثقالی عقوبت را بر این منکر نمی بینم
تو را بی پرده میگویم که عارف گفت دی با من پری رویان زیبا را چنین مضمرنمی بینم
دلم در مجمر عشقت هما وردی نمی جوید که اسپندی چنین سوزان برین مجمرنمی بینم
شهاب آسا بشب شستم وجودم راکه مه روئی به خاورچون توئی درصبح خوش منظرنمی بینم
15آذر ماه 1368
117
در دفتر رباعیات
رباعیا ت
آ نان که نخوا نده د رس ا ســتا د شد ند ا ســـطوره فضل ودا نش و داد شـــد ند
این تیـره شب آخـــر به ســـحر آورد ند در را ه کمـــــــا ل شمع اوتــــــاد شـــد ند
* * *
خوا هـــم زلبت آ ب روا نــــــــم بد هــــی د ر کا لــــبدم روا ن دمیـــد ه جانم بدهی
چـیزی که به عا شــقا ن نشان می دادی ا ز پـرده د ر آورد ه نشــــــــا نم بد هــــی
* * *
چون در هوس خا ل لبش خا م شـــــد م پیش همـــــه بد کاره و بد نا م شـــــــــد م
با این همــــــــه ازپـــا نفــــتا دم عمـــــری تا جـــــــان به لـــــبم رســید و آرام شـــد م
* * *
آ نا ن که دمی زبــــاده ســـیرا ب شــد ند چون شمــع به بزم عاشــقا ن آب شد ند
یک چـــــند نپا ئـیـــد که چون گوهرنا ب در دکـــه زر فـــــــــروش نا یا ب شــد ند
* * *
وا مــــا نده شد ن به د ار فـــــا نی تا کی بی یــا ر و شـــــــرا ب ا رغـــــوا نی تا کی
حــیران شدن و وا له نمــــودن خــود را در حســــرت عمــــرجـــا ود ا نی تا کــی
21 آذر مـا ه 1368 مصا د ف با شهادت حضرت فا طمه
118
در دفتر غزل قدیم
عقــــــــــده کور
قامت رعنـــــــــای او میل مرا ارضــــا نکرد چشم مســـتش عقده کو ر دلم را وا نکرد
وصل می با ید که وا صل ســازد م بر کوی دوست ای دریغـا خا طرش این میل را هم ا رضا نکرد
در فــــراغش مردم و می گفت یاد آور مـــــرا حــل مشگـــل از من آن حلا ل مشــگل ها نکرد
دید دا رم می روم ا ز د ست لیک آ ن مه لقــــا در شگــفتم کا و چــــرا یک لحظه سر بالا نکرد
چشم گریآن مرا هر روز و شب رحمی نداشت ا ز قصـــــــاص ظــــــلم در روز جـــزا پروا نکرد
دا ئمـــــــا پرســــیده ا م ا ز هرکســی آخر چرا جز منِ دیوا نه را در این جهان پیــــــدا نکـــــرد
عاقبت خوشحال ازآنم کاو شهاب ازشوق وصل خوا هش بی حـدّ وحصرم راد می حا شا نکرد
119
در دفتر غزل قدیم
داغ فــــــــــــرا ق
کاشـــــکی یا رب درون ســــینه مان یا دل نبود یا فــراغ لا له رویـــــا ن ا ینقـــدر مشـــگل نبود
کا ش یا داغ فـــــــــراقی در دل ما جا ندا شت یا که دل جز از تراب وخا ک و آب و گل نبود
کا ش در د ریا ی عشق عا شـقان هم سـا حـلی دیده می شد یا که هـم دریا و هــم سا حل نبود
عقل ما مــــا را بدین ســان مبتــلای هجر کرد ا ی خوش آن کاو در فـراغ دوستان عاقل نبود
سوختیم عمری اگر در پای خوبا ن مثل شمع خـــرمن نا قا بـل مـــا را جز ا ین حا صل نبود
کــــفر ها در سلک ارباب ا دب شـــا ید شهـاب نکته ای بی رونق و بیهــــــوده و با طــــل نبود
بیســـــتم اســــــفند ماه شصت و هشت
120-
در دفتر غزل قدیم
مـــــــزد خــــــــــــرد
ا و که با فکــــر وخرد کا ر مسـیحا می کرد خلقی ا ز شو کت خود محو تما شا میکرد
عاقبت چـرخ جفا پیشــه ومرد افکن و رند ا ز زمین خو ردن او شــا دی بی جا میکرد
خلق هم با همــه دا نش وعقــــل و خــردش عقده خویش ا ز ا ین مرد خـد ا وا می کرد
در شــگفتم که چرا با ز ا ز ا ین خوان عظیم خوردو نوشید وبه نسیان زد وحا شا میکرد
حیف نبـود که گه از بی خـردی ا نسـان هم طلــــب جـــــرعه آ بـــی لب دریــــآ می کرد
سخن حــــا فظ شـــیراز به تکــــرار شهــاب زیر لب بهـــر دلی ســوخته نجـو ا می کرد
دانی آن یا ر چـــــرا گشت ســــرِ دا ر بلـــــند جرمش آن بود که ا ســـرار هوید ا می کرد
ســــــا ل شصت وهشت
121-
در دفتر غزل قدیم ئیادداشت گردید
صــــــــــــدا قت
از آن وقـــتی که با رندا ن نشستن گشـــته آئینم به هرچه صوفی وشیخ و معمّم هست بد بینم
به جرأت گفتم اینرا و نمی ترسم که این فرقه اگر دیوانه ام خوا ننــــد یا گوینــد بی د ینـــــــــم
غمم این نیست کان رندان امان ازخلق بستاندند بر آن دینی که اینـــان مثــله ا ش کردند غمگینم
بهشت نقد از آ نرو شـد به من تقد یم چون عمری ریا هــــا ی چنین نا مرد مــان را خـصم د یرینم
در این یکی دو روز عمر سر تا پا غم و محنت پی یاری موا فق با دهــــــا نی تنگ و شـــــیرینم
به وقت مرگ میخواهم که ساقی با می باقی بیـا ید با نگــــا ری شوخ و حوری وش به با لینم
ولی ترســــم که صد قم سر به یغم بسپرد ا مّـا چه ســـا زم بی صد اقت کی توا نم بود من اینم
شها با وقت جان دادن بزا هد یک وصیت کن که محـــراب صدا قت را گزینــــــد بهر تدفینم
فروردین شصت و نه
122-
در دفتر غزل قدیم
نمــــــــــــــا ز صبح
ســحر منِ همه جائی چو عزم کوی تو کردم دلم به کف گرفـــته و رو را به سـوی تو کردم
فکنـــدم از تن خود جــــا مه شراب آ لـــــــــود ســـتیزه از ســـــرِ اخـــلاص با عدوی تو کردم
در آن گهی که هزاران ســــــتاره می خفتــــند روا ن دو دیده خــــــود را به ســــوی تو کردم
ز ســـــیل اشگ که عمری نمود خانه خــــرابم کفی گرفتـــــه ز شــــــوق و وضـــوی تو کردم
دل ازهـــوس که نشــــد ســـــیر دیشب، دست دو با ره وقت ســــــحر گه به مــــوی تو کردم
ز رنگ و بو چو گذ شـتم به صدمرارت و رنج گذر به زلف و عذار و به رنگ و بوی تو کردم
رخ از شــهاب مپوشــــــان گنــــــا ه بنده بپوش بد ین گنـــــــه که سحـــر رو بـــــروی تو کردم
123-
در دفتر غزلیات قدیم
جســــت وجو
ســا ل هــــا گشــتم که تا پیــد ا کنم میـــخا نه را وندر آن جــــا سر کشــــم فارغ ز غم پیمـــانه را
بی مهـــابا از نگــــاه صــــو فی وشیخ و عسس لحظــه ا ی آرا م ســــــــــازم ا ین دل د یوا نه را
زهد وتقـوی چون مـــلولم کرد بر آن گشـته ام تا بغـــــــل گــــیرم دمی آن شــا هد فــــرزانه را
آرزو هم دا شـــتم روشــن کــــــنم دلـــــــــرا ولی کی منــــوّر ســـــازد آن دلدار این کا شـــــانه را
شــمع هم با پرتو کم رنگ خــــود کـاری نکــرد آتشــــی خوا هــــم که ســوزاند تمــام خــانه را
زرق وبرق قصـر ها رونی مرا بس که عا قبت نیک خوا هــــــم که بوســـم سر در میخـا نه را
رو به مستی رو کن ای دل تا ببینی چون شهاب در دل دلـــــدار شـــــو خم حا لت مســــتا نه را
شیخ هم گر حظ برد آن حظ که ازمی برده ام بعد از آن از سر می اندازد شها ب عمّــا مه را
124-
در دفتر غزل قدیم
بد قــــــــــــــــــو لی
بس که در پیمان خو د امروز و فرداکرده ای چشـمه چشم مـــرا در د یـــد ه ام وا کرده ای
بسکه از عشقت مرامفتون نمودی روزوشب هم دلم کردی خرا ب و هم در آ ن جاکرده ای
مهر عشقت را به پیشانی چو کوبیدی بغـــمز چون منی د یو ا نه را در شهر رسوا کرده ای
گفتم آ ن وقتی که رخ بر من نمودی آشـــــکار شـا ید از خشم خـــدا ی خویش پروا کرده ای
آ نقدرچون شمع سوزان روشنی بخشیده ای تا مـــــرا بر گرد خود پروا نه آ ســـــا کرده ای
گفته بودی عـا قبت کـام تو را شــــیرین کــــنم پس چـــرا این گفته را امروز حا شـا کرده ای
با شها ب ا ین نا ز را کم کن که از در ما ندگی مــا نده ام حیران زبس امروز وفردا کرده ای
125-
در دفتر غزل قدیم
هوس بـــــــــــــــا زی
تا در آن قا مت و قد عشوه ای و نا زی هست در پی اش هم چو منِ رند نظـــــر بازی هست
گوشه چشـــم بمن چون زازل دوخت زلطف شک گر فـــــتم که به لطفش نکند رازی هست
صوفی از بی خردی راه به این راز نبــــــــــرد که در این منطقه ا ســــتا د شکر سازی هست
شب هجران وی ار تــا ر چو گیسویش گشت رخ بیضـــــا ش عجب ســلســله پردازی هست
چشم شهــــلاش گر از دیده بر د آب مــــترس کا ین به خون رفتن از دیده سـر آغازی هست
هیــچ پرسی ز من ای شـیخ چر ا می رقصــم چون در اعمــــا ق دلـــم وردی و آوا زی هست
به هوس بــازی من ای دل د یوا نه بکـــــــوش به ســــویدا ت اگـــر خوا هــــش آوا زی هست
لطف او با چه زبان وصف توان کرد شهـا ب کــــاندرین بزم ندا نیش چه طــــــّنا زی هست
اوائـــــل بهـــــآر 1369
126-
در دفتر غزل قدیم یادداشت گردید
محبّت
پر نگردیده است از زهر جفــــا جا مم هـــنوز بوی تلخی هم چنین می آید ا ز کـــا مم هـــنوز
تلخی ا یّــا م عمرم گر چه ا فزو ن تر نگــشت بهـتر از این هم نگـــــردیده است ا یامم هنــوز
جانم از دام جهان گر شوق رستن دا شت لیک من به شــوق مسـلخ اندر بند این دامم هـــنوز
ننگ رســو ا ئی مـرا چون شهره آ فــا ق کــرد در به در دنبــا ل کسب شهرت و نامم هـــنوز
گر چه از زخم زبا ن هرگز نرســــتم منتـــــــها هم چون عاشق سر بزیر وا بله و رامم هـــنوز
نیش گــــل بــا زخم بلبـــــل گـر مرا آ تش زد ند شمع وش میسوزم و خاموش و آرا مم هــنوز
ســنگ تا از خوندل جا می نزد کی شـد عقیق زین سبب از کا سه خـون می آشــامم هــــنوز
سر نوشـــتم را رقم گر با غــــم و حرما ن زدند ملتمس در ا نتـــــــــــظا ر حکم فرما نم هـــنوز
لاله رویا ن می کشــــندم تا ســـکوی دار و من این چنین نا ورده است ا ین قصه فرجامم هــنوز
در جواب جــور با بـــذل محبت روز و شــب می رســــد بر کوی آن بیـــگا نه پیغامم هـــنوز
ما جرای مهر ورزی ها شــــها با سا ده نیست من طی سی سال سختی دررهش خامم هـــنوز
22/3/ 1369
127-
در دفترغزل قدیم یادداشت گردید
صـــبر
هــــر زما نی یادی از ا یّـــام دیرین می کنم کـام تلخم را کمی با اشگ شــیرین می کنم
سـرنو شـــتم را اگر با غم رقم زد یا ر شوخ بر قضــا یش از سرِ اخلاص تمکین میکنم
بخت من گرشـــد سیه چون کوره آ هنگران مطبخی ا ین گونه را با صبر آذین می کنم
شاه اگردر معرض ما ت است و فیلم درخطر با شـــکیبا ئی بی حد اسب را زین می کنم
آ نقد ر از لطف او شــا دم که گر قا بل بود روز و شب با خـاطرش تجدید آ ئین میکنم
بر رضایش راضی ا م گر شمع آجینم کــند سـوختم چون شمع و آن را بهرا ین میکنم
گرچه گه گا هی منورمیشوم همچون شها ب کسب نور ا ز زهره زهــرا ی پروین میکنم
26/3/69
128-
در دفتر غزل قدیم
تجـــــــــدید میثـــــــــاق
شــنیدم چون از او گفتار گرم و نغز و شیرین را ز کف دادم دل و دین و مــــرام و کیش وآئین را
ز"لا" دل کــــــندم و دل در تــولا بســـتم و گفـــــتم از آ ن دل کند ه ام تا بر دل خو د بسته ام این را
زدین بر گـشـتم از آن جا که شد دین خردمندان چو لا یعقل شـدم آن گه بدست آورده ام دین را
مــداوایم مکن ای شیخ چون کزلعـل شیرین اش بدست آورده ام هم درد و هم دا روی تسکین را
مــداوایم مکن ا ز روی حکمت کز لب لعلــــــش
شـــــبی من قصد آن کردم که با افشاندن اشگی کنم تجـــد ید میثــــا ق وصال وعهـــــد دیرین را
بدو گفتم که لطفت را د ر یغ ا ز مــا مکن یکــدم شهاب وزهره و ناهید ماه و مهــــر و پروین را
26/3/1369
129
در دفتر غزل قد یم
دعــــــــــــــــــــــــا
یک شب چـو دمی اشـگ ز چـشمان تر ا فــتاد عـمـری شجـــر بی بـر مـــا در ثــــمر افـــــتاد
زان قطره اشــگی که به چـشـمان ترم ریخــت در کــــام من ســـوخته دل هـم اثــــــر افــــتاد
ای دل تـو کـه بـــــا ورد و دعـا یــار نبــــودی دیـدی که ســــــرانجـام دعــــا کــارگر افــــتاد
آن مــــــاه عـذاری که نشــــد رام ز الحــــــاح تا اشـــگ مـرا دید به فــــکر خـــــطر افـــتاد
زاهـد که بـه مـن لاف ز تقـــوای خود انداخـت تا دید دعـــــا های مــــــرا تازه ســــر افـــتاد
دانـــــی که دعـــــا کی به مـنِ رند اثــــــر کرد آن وقت که عمّــــامه ز ســـر بر کــمر افـــتاد
آن در که به رغـم همه چون سـنگ خزف بود الحق که به ســـر پنجه صــــاحب هنر افـــتاد
از یمــن دعــــا گــشت و مــناجــات شــــــهابا کز خــــامه زرین تـو عمــری شـــکر افـــتاد
130-
در دفتر غزل قدیم
قصـــــه آدم
نمیــد ا نی که کـرد آ ن آ شــــنا ی د لــــربا با من که هـردم همنشین شد محنت ودرد و بلا با من
چو با نامحرمی چون من نشــد محرم نمیگوید ز رطب و یا بس و اســرار در ارض وسما با من
کسی هم در طریق بی سر و پا گشتن از عشقش نشــد در این ره پر پیچ دوران همـــــــــنوا با من
من و کوهی گــــــناه و بحر بی حد و پشــــیمانی رضایت می دهم برهرچه کرد آن نا خدا با من
نمی دانم که آیا می رســـم با این دو رنگـــــی هــا به عیشی کاو نمود اوّل در آن محرم سـرا با من
ز داروی ســــر شــــگم هـــم ندارد این دل آرامش ا ثر زین پس نـــدا رد هـــــــیچ د ارو و دوا با من
به سویش دست استلجا شها بامی برم یک شب که شـــــا ید وصلتی دیگــــرکند آ ن دلــــربا با من
پـــا ئیــــــــــــــز 68
131
دردفترغزل قدیم
کـــــــار هــــای تو
خرمن گیسـوی خود را هر دم ا فشـان می کنی بی گمــا ن درد مـــرا آن دم دو چــندان می کنی
یک طرف مــو را پریشـــا ن می کنی بر روی رو یک طرف رو را به زیر مـــــوی پنهــا ن می کنی
درد می بخشی مــــرا و چون طبیب حـــــا ذقی بعد از آ ن درد مـــرا نا خـوا نده درما ن می کنی
می بری چون با نگــــــا هی ا ز منِ بیچـــا ره د ل قصــد ســـرکوب مـــرا با تـــــیر مژگان می کنی
عهـد می بندی دمی کز من کنی رخ در حجا ب لحـــظه ای دیگر به عـذری نقض پیمان می کنی
می فروشی غمزه و می بخشی از لب بوسه ای از کــــــرم لطـــفی به حـــا ل مستمندان می کنی
ملک جا ن را ســر به سـر با یست تقدیمت نمود ورنه با این مـــلک چون محمـود افغان می کنی
گـــفته بودی بی تعــــــآرف راه وصــل خویش را یا د نیــکان ان داده و تقــــدیم خـــو بان می کنی
چون بری بی اختـیار از دست من ایمـا ن و دین مشــــکلا تم را قیــــا مت سهـل و آ سان می کنی
با شهـا ب ســا ده ا ین نا ز و ا د ا مقــبو ل نیست کا ین چنین بنــــیا د ا یمـا ن را تو ویران می کنی
132-
در دفتر غزلیا ت قد یم
ا راد ت
زا هـــد بیــــا ر بـا ده که د یگر شـــکیب نیست مـا محــرم همیــم و در ا ین جـــا رقیب نیست
از خشـــم ایزدی تو بر این کار هـــیچ مــــترس ا ین جـــــا دگر فســـا نه حوا و ســــیب نیست
سجاده گرنصیب توگشته است وخر قه ای زریا مـا را به جز صـدا قت و جامی نصیب نیست
مســـجد چو ملجــــــأ خیــــل گنا هکاران است جــــز جا یگــــاه زا هـــــد مــردم فریب نیست
کمــــتر تکـــا ن به لــــب بده در مو ســــم دعـــا کاین جا مکا ن خد عه وسا لوس وریب نیست
با مــــا بخــوان تر انه لا حـــول را که به بـــــا غ کا ین صوت نغــز بر لب هـــر عند لیب نیست
مــــا درد خود به ســـــر شگی شــبی دوا بکنیم حـاجت به چا ره جـو ئی از هر طبیب نیست
گر ســــر به خــاک رند خطــا پــوش می نهــیم مــــا را جز ا و به عا لم ا مــــکا ن حبیب نیست
مســـتی طلب کن و چون مــا ا را د تی بنـــــما کا ینــــا ن ز عشق دوست شها با عجیب نیست
133-
در دفتر غزل قدیم
تحـــــــــــرّک
دوش چون گیسوی خودرا روی دوش ا نداخــتی در دل خـــلق خـــدا جـــوش و خـروش انداخــتی
آتشی بــر پا نمــــودی تــا سحــر ا ز روی عـمـد شــعـله ای زین رو به دل هــای خمو ش انداختی
عشق خود را نی به قلـب شوخ چشمان بلکه هم در دل هـــر زاهـــــــد پشــــمــینه پــوش انداختی
انجــــمن را با پریشـــــان کــــردن مــو روی رو در دل آن تـــیره شــب از حــال و هـوش انداختی
سـکر لعـلت نرخ مستی را ز می بی شک گرفت رونــــق مـی را ز لعــــــل باده نــــوش انداخــتی
خواســــتی با این عمـــل آتـــش زنی دین مــــرا شـــوق در قــلب شهــــاب دیـن فــروش انداختی
134-
در د فتر غزل قد یم
چـــــــآره درد
یا د آ ن مـــاه جبــین و خـــم آ ن زلف درا ز به ســـراغ مـــــنِ دل ســــوخته آ مـــد با ز
با ز ا ین با ر فــرود آمــد و در کـــــلبه وهم رنجـــه فـــرمود قدم پادشهی بنــــده نواز
می خرامید و به سحرش دل و آ ئین مرا می ربود آ ن صــنم عشوه گر شعبد ه بــاز
ناز می کرد برای من و چون می خـند ید می شـــدم با قا نعــــی ام غــــــرق نیــــــا ز
روح پژمرده ام ازپشت حجا ب تن وجان شــوق آن داشت که یکباره شود در پرواز
من هم ا ز فرط تمــنا شـده بودم د یشــب باخم وراست شدن های خودم درتک وتاز
وعده وصـل به من د ا د و ســپس پنها نی با منِ ســـو خته دل گفت نهــا نی این راز
گفت خــــواهی اگر از پرتو وصلم قبســی پای بگــــذار در این واد ی وعمری بگــداز
یا به ما نـنـــــد شهـــا بی شب تا ریک بسوز یاکه چون شمع بسوزازغم هجران وبساز
135-
در دفتر غزلیات قدیم
قـــــــــــــم اللیـــــل
چو دست دل به ســر موی آن صــنم بنــد ا ست چه گویمت چـو بپرسـی که تا سحر چند است
میـا ن آن بت و من هر شب آ ن چنان مهریست که بــــس فـــرا تر از مهــــر مــا م و فرزند است
نمـــــا ز ا مشـــب من گر قضــا بشد زا ن روست که د ست من به ســــر زلف یا ر پــــــیوند است
لــــــبم ببست هــمی وقت عشـــق بـا زی و گفت که در سکـــوت قم ا للیــــل من دو صد پند است
ز کــــوی یا ر مـــپرس ا ین ســئوا ل از من مست که شهـــــر ا و نه بخـــــا را و نی سمــرقند است
زدیده اشـــگ دمــــــادم چو ریزم ا ز غــم دوست لبـش ز تلخــــی کا مــــم پر ا ز شــــکر خند است
ز درد عشق بســـوز ا ر تــــو را نیــــــــا زی هست مـــــــگو که نیــل به وصــــلش بدون ترفند است
شهــــا ب را ز چه پرســی کی ا ست تا به سحــر که گرم کـــــا رخود و آ ن نگــــــا ر دلبـــــند است
136-
در دفتر لطا ئف ا لحیــل و آموز ش وپرورش
حرف حـــــــــق
پســـــری دا ئــم ا ین دعـــــا می کرد کا ش روزی بمــــــــیرد ا ســــــتا د م
تا بیـــــــــا بم فرا غت از غـــم مشـــق تا شـــــــود شــــــا د قلب نا شــــا د م
* * *
گر معّـــــــلم بمـــــرد مـــن به کلاس بعــد مرگـــش دگــــر نخواهم رفت
شــــاد و خنـــدان به همـــره رفقـــا پی گشـــت و گــــذا ر خو اهم رفت
* * *
تا شــــــنید ا و ســـتا د ا ین صـحبت رو بـه او کرد و گفـــت ای پســـــرم
رو دعــــــا کن که مر گ آید و کـاش با خودش نا گهـــــــــان برد پـــــــدرم
* * *
پدرت گر بمـــــرد ا ز فـــــــر د ا ش کس به مکـــــــتب تو را نخواهد داد
ا و ســــتادت که مرد از فـــــر دا ش بــاز آیـــد یکــــی دگـــــــر ا ســـــــتا د
ســـــــا ل تحصــــیلی 70-69
137-
در دفتر غزل قدیم
مـــــزد هجران
ما که در پیچ و خم زلف تو مــــا ندیم مدام دل به حــرمان و غم و غصه نشاندیم مدام
هم به جان غمزه و ناز تو خریدیم و هـمی تا دم مـــرگ چنین بـــــار کشــــا ندیم مدام
مکتب عشق توجز درس جفاهیچ نداشت درکلا ست بجز این درس نخوا ندیم مدام
جان خود را به تمّنا ی وصالت شب و روز به گـــــلو با چه مـــکا فا ت رسـا ندیم مدام
با صـد ا مّید که شهـــد ا ز لب لعلت بچشیم زهـــــر بســــیار بر این کام چشـاندیم مدام
با شهـــــا ب از غم عشــق تو چو باران بها ر اشـــگ بر گونه ا ز این دیده فشاندیم مدام
عا قـــبت پــــیر شدیم ا ز غم وصـــل تو ولی اجرت خویش به یک بوسه ستا ندیم مدام
اجرت خو د ز لبـت باز ســــــتا ندیم مدام
138-
در دفتر غزل قدیم
درد زلیخـــــائی
ا ی کرده رخت بر هـــمه خـلق قیـــــا مت گــفتم که ســـرت زافت ا یّــــا م ســـلامت
گر وعده به من داده ای از وصل عمل کن نگـــــذار که این وعده بیــا فـتد به قیامت
تا دیده تو را دید دلم خوا ست که جـا ن را یک با ره نمــا ید به فــد ا ی تــو تمـــامت
ابـــروی خمت کــــرد مـــرا پشت خمید ه خم شـــد به خــدا از خم ابروی تو قامت
از لطف نظر کن بمن ا ی یوسف مصــری تا چنـد ا ز ا ین د ید ه رود اشـگ ندامت
رسـوای جـها ن چون شـد ه ا م میل دلم را زین پس نکـــــنم بهــر وصا ل تو مــلامت
احساس شها ب دل و جان سوخته دریاب با بخشش یک بوسه ای ا ز روی کرامت
سوم دی مــــــاه هفــــتاد شمسی
139-
در دفتر غزل قدیم
ترک تـــــــبریزی
الا ای ترک تبریزی که دائم عهد می بندی وفا بر عهد خود بنما و برپا دار پیوندی
بیا و بند رو بگشا که بینم خال رویت را که بگشا یدرخت یکدم زغمهای دلم بندی
بیا بنشین و دردم را دمی با گوش جان بشنو که می خواهم کنم افشا حدیث آرزو مند ی
خدا را طاق ابروی تو و یرانم نمود آخر از آن وقتیکه بر دل طاق ابرو را بیافکندی
تمنا های من با گریه توأ م شد ولی دیدم موثر هم نشد واقع به حالت هیچ ترفندی
زفیض گریه میخواهم شبی خرم کنم دل را که شاید شامل حالم شود لطف خداوندی
چو میدانی که من جزگریه آهی در بساطم نیست بیــا آن را بخراز من به یک مثقال لبخندی
سرشگم راچو نقل از آنجهت گردآوری کردم که کا مم راکند شـیرین دمی چون حبه قندی
شهاب عشق مسلک را مکن نومید ای مهوش به امیدی بیاموزش مرام و رسم دلبندی
140-
در دفتر غزل قدیم
کا ر دیشــــب
دل ز شوق وصـل او دوشینه جوش آورده بود بلبــــل طــبع مــــرا هم در خـــروش آورده بود
در کــــنا ر خویش از فـــرط محبت تا سحـــــر لعبت حوری وشــی را با ده نــو ش آورده بود
بار ســــــنگین هــــزارا ن شرک نا بخشــوده را در حضــور آن نگـــــا ر پرده پـــوش آورده بود
چشم هم چون زرگری دردانه هـای خویش را روی رخســـا ر من ا ز بهـــر فروش آورده بود
هــا تفی آ هسـته درگوشــم ند ا ئی داد و رفت گو ئیــــا از عا لم غیب ا ین ســـروش آورده بود
هان شهاب از وی روان کن کام خودراچونکه من بیخودی را وصـل او دیدم به هوش آورده بود
ا ســــــفند مــاه 1369
141-
در دفتر غزل قدیم
من و دل
اگر به دار هــوس می رود هـمی ســر دل بهـــل که د یده هم بد ر آ ید به خــا طر دل
بهـــل که دیده در آید فقـط به خــا طر دل
دو دیده گــــر به در آ ید دلم شــود تنـــــبیه ســـزا ست کوری چشـــمان برای کیفر دل
ز دست دل چو به جا ن آمدم مسلسل وار هــــــزار مرتبه گــــفتم که خـا ک برسر دل
چه شد که خطه دل را گشود شا ه هوس ولی خود ش اصــلا نشــد دمی مسخر دل
ســپند بغض من از غصـه در گـلو ترکـــید برای خواهش بی حــد دل زمجمــــــر دل
به مرز گریه رسیدم ز بسکه در همه عمر فشــرد ســــینه تنــــگ از گــــناه بی مر دل
شـــبی نشــــستم و تا صبح گریه ها کــردم به داد خـــــوا هی از جـــــور دل برابر دل
سحر سـپیده که سرزد یواش با من گفت که ا ین شـــــعار نمــــا یم همیشه زیـــور دل
شراب و وقت خوش وگوشه ای ودلبرکی ســپس وصـا لی ورقصی درون محضردل
توهم کنون که چنین شد شهاب تا دم مرگ به روی هرچه هوس هست بازکن در دل
142-
در دفتر عشق نامه
اولین دیدار
اولین با ر که عشق تو مــــــرا کرد ا ســــیر رعشه میریخت به اندا م من خسته مـدام
خوا هشم مست در اندیشه فکـر تسخــیر تا بگــــیرد شب و روز از قد و بالای تو کام
* * *
چشم شهـــلا ی تو از فرط حیا گـــل ها را آن شب از پهـنه قا لی به ظرافت می چید
دید ه ام عطر لبی غنـچه وش و زیبــــــا را ا ز نســــــیم هـــوس آ لود رخت می دزدید
* * *
دل من بوته نو کا شـــته ا ی در دل خــاک بوتــه ا ی منتــــــظر لحظه پیــــوند تو بود
د ید ه ها یم عطشین در برهـوتی نمــنا ک مست یک قطره پیوســــته لبخـــند تو بود
* * *
تا بش فـــا ئق آ ن گرم نگـــــــا ه نمــــــــکین بعـــد نومیــــدی بســــیا ر نویــــد م می داد
می شد آن سردی تنهــا ئی عمری غمگین در رگم منجــــمد و عـــده عیــــد م می داد
* * *
چــــا رچوب دل بیــــما ر مر ا ر یخت بهم ا حـــــترا ز هوس آ لود نگـــــا هت آن شب
نتوا نســـتم ا ز آ ن موقــع نهم چشم به هــم د ید ه ا م سیر نشـد از رخ ما هت آن شب
* * *
یا د دا رم که گـــــلو بنــــد نگــــا هم دا ئــــــم زینـت گـــــرد ن زیبـــــا و فــریبــــای تو بود
کوبش قــــلب من ا ز ســـینه تنگـــم هر د م همه ا ز بهــر سـر و سینه و سـیمای تو بود
* * *
شـــد علیرغم چنین عشق پر از درد و محن زندگی بین دو تا مـــا ن بدو قسمـت تقسیم
آن شب ا ز زندگیت بوسـه نصیبم شد و من همه زنــــــدگی ام را به تو کــــردم تقــد یم
* * *
سا ل ها رفته و از ذ هن من آن بوس و کنار می تراود به فضـــای طرب آ لود خـــــیا ل
لا جرم گــفته ام این را به خودم چندین بار رجعت پر تو خورشید محال است محا ل
* * *
سعی کردم که سروصورت و آن غبغب را با رهــــا بر صفحه خــــــــا طره تکرار کنم
با قـــلم موی خــیا لا ت خـودم آ ن شــب را سخت بنشــــینم و نقــــــــا شی بسـیا ر کنم
* * *
دا من عقل مـــرا عشق هم آ لود ه نمــــود آ ن هـم عشقی که تو آن را به ا فشـــاکردی
تو که عشقت بجز ازسا دگی و صدق نبود چه خوش اندردل بیصـاحب من جاکردی
* * *
آخــــرین بــا ر اگــــــــرهم که ببــــینم رویت بـــا همــا ن مرتـــبه ا وّل من یکســـان است
بخشـت بوسه ا ی ا ز لعـــل لبــی عنــــا بی بخشش من هم ازین بوسه کوچک جان است
29 اردی بهشت ماه 71
143-
در دفتر غزل قدیم
توکـّــــــــــــــــل
چو راه انداخت با وصلش شبی دلدارکارم را به دسـتش داده ام ازغا یت شوق ا ختـیارم را
چو با ا ینکار پیشش معتبر گشتم چه غم دارم که ا ز کف دا ده ام در پیــش مردم اعتبارم را
در آغوشش بدان علت غنودم راحت و ا یمن که داروئی جز آن درما ن نکرد احوال زارم را
به هرقیمت که شد سرمیکنم شبهای هجرا نرا ا گر حتی ســیه سـازم ز هجرش رو زگارم را
رخش را چون نیا رستم تصـورکرد درخا طر منور کرده ا م با خـا طرش شبهــا ی تا رم را
چو دیدم گریه میخوا هد مرا رسوا کند زان شد که از مردم نهــا ن کردم دو چشم اشگبارم را
دلم را برد ومن دین را به دنبا لش زکف دادم چه آ سا ن برده ازمن طاقت وصبرو قرارم را
شها با بعد از ا ین بی اعتباری ها نمیخـــواهم که بســــپا رم به تقوی میل نا پرهـیز گا رم را
144
در دفتر غزل قدیم
بی من
بی من ای نا مهربا ن زین جا سفرکردی چرا بی کسی در ما نده را در مانده تر کردی چرا
چشـم روشن بودم ا ز این با تو بودن هــا و لی زین جـد ا ئی دیده را بی وقفه تر کردی چرا
زندگــــانی روز وشب خوش بود ا مّــا نا گهان با رقیـــــبا ن رفتی و نا گفــــته سر کردی چرا
بیش ازاین ها بوده ام حیران و سرگردان ولی حـیرتم را ز ین جــــد ا ئی بیشـــتر کردی چرا
روزوشب خون میخورم ازدست خوبان بعد ازاین قسمتم را رو ز و شب خون جگـر کردی چرا
بی ثمر گردیده شـــاخ زندگی بی وصـــــــل تو زندگـــا نی را از فرا قت بی ثمـــر کردی چرا
فا ش می گویم میــــان ا نجمن با ا شـــگ و آ ه ز ین عمـل عمر مـرا یک جـا هدر کردی چرا
دور از چشم شهــا ب و زهره و پروین و مـهر یکشب ای نا مهربان شب راسحـرکردی چرا
145-
در دفتر غزل قدیم
پــــــیروزی
د ا ســـتا ن عشـــق را یکســر ز بــر خوا هـــم نمود خـتم صد تسبیح ا ز ا ین فتح و ظفرخواهم نمود
بـــاغ چشــم تشــنه ا م را نیمه شـب ها بعد از ا ین ا ز شـــط خونا به در وصـــل تو تر خواهم نمــود
عا شقی با من چــنان کرده است کز شوق وصال تا جـنون هم همــــره مجنون سفـر خواهم نمود
ســـینه ا م را در مصــا ف تهمت عاشق شـــــــد ن از رقیـبان روز و شب هم چون سپرخواهم نمود
غصــــه با ســـودا نصـــیبم گشـــته از هـــــجران تو بعد از این ا فزون بر آن خون جگر خواهم نمود
وا ژه ســــرخ شهـــادت در طــــــریق وصـــــــل را نصــب در هر برزن و کــوی و گذر خواهم نمود
عقــــل با داروی صــــبر آمد که در مـــــــا نم کــــند گـفتم ا ین درمان بهــل ورنــه بد تـر خواهم نمود
مطمــــئنا با تمــــنّا هـــــــــا ی بـی حــــد عــــا قبت در د ل ســـنگ تو ای بی رحــم ا ثر خواهــم نمود
با شهــا ب خســته یک شـــب دور از چشم رقیب چشـم روشـن در برت شب را سحرخواهم نمود
تا بســــتان 1371
146-
در دفتر غزل قدیم یادداشت گردید
ا لتـــــــــــــها ب
بیــــا یکــــدم ببــــــینیم آ ن قد و با لای رعــــــــــــنا را که تا ســــیراب ســــــا زیم از نگــــــه چشم تما شا را
قشـــنگیت آن چــــنان مصـداق پیدا کرده درخاطر که ویران می کند هر کس در آن دیوار حا شــــا را
تـو را جـا ن عـزیـزا نت قســـــم هر و قت می آ ئی مکن محروم ا ز آن لبهای شیرین بیش از این ما را
به سوز و عشق و سودا ی تو دل طرفی نمی بندد مگـــــر ا طفـــا ء کند وصــل ا لتهــاب این تمــــنا را
بدان حد جلوه گر شـد چهره بی تا یت ای مهوش که خلـــقی هم نمی جوید برا ی چون تو ئی تــا را
در این دنیــــا چه جـا ئی بهتر از این می توان یابی بیـــــــا تا وا کــــــنم در دل برا یت ای صـــنم جــا ر ا
طریق عقـل کی با شـد یک عمــری کام دل جسـتن فقـط رخصت به این عاشق بده امــروز و فردا را
قدت ازبسکه چون سرواست مجبورم که گهگاهی بـــــرا ی بوســــــه بر لب هـــــا ت با لا آورم پـــــا را
دلم خواهـــــد که چادر را کنی وا تا شها ب آ ســـــا به چشم خود ببیــــنم لحظــــه ای پنهــا ن و پیدا را
مـــــرداد مــــاه 1371
147-
در دفتر منا قب و مراثی
قصــــه ســــــــکینه
چشم ســــکینه ا ز ا شـــــگ پر شــــــد و مثـــــل با رو ن
تا که نشـــست رو گـــــو نه مو هــا شو کــــرد پریشون
* * *
مـــــا در زهــــــره ا یـــن رو براش میگفت وقت خواب
زهـــــــره د لــــــــــش برا ی ســـــکینه می شـــد کـــبا ب
* * *
می گـفت با با ســـــــــــکینه تو دشــت کر بــــــــــــــلا بود
بـین هـــــــــزار تو دشـــــمن میون صـــــــــد بـــــــــــلا بود
* * *
با باش به د ســت دشـــــمن ســــرش ز تن جــــــد ا شـــــد
برای گـــــــفتن حـــــــــــــــق شهـــــــــید نیــــــــــنو ا شــــــد
* * *
می گـــــفت ز مرگ بـــا بــا ســــــــــکینه ســــــه ســــــــا له
شـــــبش ز غصــــه د ق کرد زبســـــکه کـــــــــــــرد نــــــا له
* * *
خو د ش بـدون اینـــــــــــــکه زهــــــره بفهــــــمه چشماش
ز غصـــــــــــه ســــــــــــــــکینه پر شــــــده بود از اشگـــــاش
* * *
یک دفعه زهـــــــره رو د یـــد که دا شت اشـگ می ریخت
قلـــــــب رئوف مـــــــــــــــا د ر از این عمــــــل فـــرو ریخت
* * *
زهــــــــره بلــــــند از جــــــاش زار زنان او مــــــــــــــــد پیش
آغو ش مـــــــــــــادرش هـــــــم او را فشــــــــرد بر خو یــش
* * *
مـــــــــــا در و د خـــــتر خــرد غصــــــه دا ر و پــریشــــــون
هـــــا ی هــــــا ی گــریه کردن با هــــــــم دیگه فــــــــر اوون
عا شــــــــورای 1371
148
در دفتر غزل قدیم
عـــــــبرت
ا ز آ ن زما ن که به زلفت علا قمـند شد م چو یک ا ســــیر در آ ن حلقه پا ی بند شد م
برا ی قیمت آ ن چا ه چـا نه ا ز آ ن پـــس نه بهــر چــا نه گرفــتا ر چون و چند شـد م
ببـین چگونه هدف در نگــاه هر زن ومرد برا ی خــا طر صد د فعه ریش خــند شــدم
درون ز لف سیا هت یک عمــــر کا مـــروا چو غا فل ا ز سـرِ زلف تو می شد ند شد م
متاع عشق تو را مشتری صفت همه عمر به بیش از آن چه که درمصر میخرند شدم
به عمـــر خود متلـــذّ ذ به رغم نوع بشــــر بـه لــذ تی که ز و صــلت نمی برند شــــد م
گرفت عبرت خـوبی هر آ ن که د ید مـرا برا ی مردم هر دوره ا ی چـــو پنــد شـــدم
به زیر نور شهـــــآ بی شـــبی ز لیخا ســان ز ســـکر بوسه شـــــیرین بســا ن قند شـد م
149
در دفتر غزل قدیم
مــــــن می
چو مست می شوم از یک دو تا پیـا له می بیـــا و مر حـــــــــمتی کن مر ا حوا له می
که مسخ خواهم گردم بنـا به خواهش د ل هــــزا ر بـــا ر به عـمـــرم در استحا له می
می دو سا له مرا کا فی است و میخوا هم که عمـر من به ســر آ ید پی دو ســا له می
بد ین نمــط که ســـپردم رهی به بد نا می به عیش و نوش بخــواهم ز می ا طا له می
به کس نبســـته ا م از روز ا بتــد ا تقــــــلید که مجتهــد شده دارم ز خود رســـا له می
به وعظ و پند مکوش ای خطیب نغزکه من نکرده ا م ز خــودم لحظـــه ا ی ا زا له می
شهاب زحمت بیخود نکش که پشت به پشت چــو نیک بنـگری هســتم من از سلا له می
150-
در دفتر غزل قدیم
چــــــاره درد
هر که با فرقت آن شوخ مــدارا نکـــند گو هری را که ا ز ا و گم شد ه پید ا نکـــند
ورنه کا ری که ا ز آ ن مغـــبچه بر می آ ید هیچ وقتی به خــدا د ست مسیحــا نکـند
آ تـــشی خا نه بـرا ند ا ز به ا ند ا زۀ عشق من ند ید م که جـفا با دل شــید ا نکــند
در دم شـــیر نرفتن ا ثر بی هــنری ا ست مرد آ ن ا ست که ا ز حا د ثه پرو ا نکـــند
عا شق آ ن است که گرمکــنت و جا هی یا بد روزعسرت که برا و طی شـــده حا شا نکند
دیده ا م مومن ســجا د ه به دو شی که بـسا گرۀ بســـته ای ا ز کا ر کسی و ا نکـــند
مطمـئنم که بدا ن مقـــصد عا لی نرســد هرکه را عشق در ا ین مـعرکه رسو ا نکــند
کیست کزشعـلۀ بنیا ن کن این عشق شــها ب آ تــشی د ر د ل سـود ا زد ه بر پا نکــند
13 مــــرد ا د مـــاه 1357
151-
در دفتر غزل قدیم
نا را ضــــــــــــی
میـــل دل مـــرا وصــا ل هم رضــا نکرده ا ست عقده هم ا ز خا نه دل خا نه جد ا نکرده است
در دل من نمی کشـــد آتش وصل شـــــــعله ای کوره عشق من به جــز د ود به پا نکرده است
شـــد تـن زار و نـا تـوان در پی میـــل هـــای دل به رنج مبـــــــتلا و لی تر ک بـــــلا نکرده است
از لب لعــــــــل او دو صــد بوسه گرفته ام ولی ا ین همه بوسه هـم درد زمن دوا نکرده است
د رعجبم که بعـد یک عمـر سرا سر از خوشی دردل من لذت عشرت ا زچه جا نکرده است
داد زدم ســــرِ دلـــم ز میــــل مفرطـــــش و لـی خا ک دو عا لم بسرم دل که خطا نکرده است
قدر شـــناس عشقــم ا مّــا چه کنم که عشق هم دین خودش را به منِ سرکش ادا نکرده است
دا رم امیـــــــــد آنکه کام دل خــــو د بـــر آ ورم زانچه نصیب من دراینجها ن خدا نکرده است
خــواهم ازین پس که همی به گریه رو بیا ورم که برسرش مـیل دلم چون و چرا نکرده است
به گـــریه روبیــــــآ ورم که دل نگـــــو یدم چرا به و عد ه ا ش شهـا ب بیوفا ؛ وفا نکرده است
ا ســــــــفند مـــــاه 1371
152
در دفتر ربا عیات
دو بیـــــــــــــــــتی
هــــوید ا بـــود در پا رک ا ین نوشــــتا ر نبا ید روی گــــل ها پا ی بگـــــذ ا شت
ولی با دی که ا ز آ ن سـوی بگذ شت ســوا د خوا ند ن آ ن را مگـر داشـــت
153-
در دفتر غزل قدیم
کا ر نیــــــک
چون که از روز ازل رو ســوی مــــی آوردم من اگر توبـــه کـنم می نخــــورم نا مــــــردم
منتی هشـــت سرم ســا قی و گفـتا که تو را بهــــر دردی کشــــی لا له رخـــــا ن پر وردم
پدر ســا قی مخلص همه دم روحش شـــا د که دو جــــــو همــت وی کرد مــد ا وا دردم
زهـــد بگـــذار و به مطرب همه دم گو بنواز با ده پیش آ ر که من مست شــرا بم هــر دم
کرده ام وقف یکی جرعه می زهد و عفاف بدعتی هست که بر اهــــل جهـــــــان آوردم
ا ز فروش می و دردی کشی و جـا م دهــی بهـــره حا صــــله را نــــذر دو عــــــا لم کردم
شحـــنه و محتسب و شــیخ گرم دار ز ننـــد من محـال است از این راه و روش بر گردم
دا رم ا مّیــــد شهـــــآ با به بهشـــــتم ببـــــــرند زین همــه خیر که در سطح جهان گستردم
154-
در دفتر غزل جدید
آرزو
شـــبی که پنجره ات تا دم سحــــر وا بود تمـا م حــــجره ز بــــیرون در هو ید ا بود
به زیــــــــر بارش نور چـــــراغ زنبـــــوری تمـــــــا م قا متت از پشت پـرده پــید ا بود
دو چشم خسته منهم نخفت آ نشب هیچ چــــرا که کــل وجودم پـر از تما شــــا بود
بروی پرد ه در آ ن وقت ســایه بـــــــدنی به چشم خویش بدیدم کـــه درتقــــــلا بود
تنـــــی ز خشیت مـوجود لا یزا لی هـــــی گهــی فـــتا ده به خـــاک و گهی سرِ پا بود
تو در تحرک پویای خو د چو بودی غرق حواست ا ز من و ا مثـــــا ل من مــــبرا بود
نگـــو یمت که در آن حا ل نا خود آگا هـی برای من حـــــــرکا تت چــــــقد ر زیبا بود
وجود من همه ا ش تا سحــر گه آ ن شب ز بهـــــر ذره لطــــفی پـــر از تمنـــــــــا بود
کز آن شـــبی که بد احیا نصیب من ایکاش به قدر یک ســـرِ سوزن از ا ین دعا هـا بود
155-
در دفتر غزل قدیم
نا رضا منـــــــــــد
قامت رعنـــــــآی او میل مرا ا رصـــا نکرد چشم مســــتش عقده کور دلم را وا نکــرد
وصــل اومی خواهم ولعل لبش را لیکن او کا ری از بهـــر من شــــوریده شــید ا نکـرد
از غم هجرش شـد م رنجـور اما لحظه ای خـا طرش هم این تن رنجور را ا حیا نکرد
دید دارم می روم ا ز دست لیکن به نـــــا ز چــا ره درد مرا آ ن شــوخ بی همــتا نکرد
چشم گریان مرا هرروز وشب رحمی نداشت از قصـا ص ظلم در روز جــــزا پروا نکرد
دا ئمـــــا پرسیده ام از هــر سی آخر چـرا جزمن درمانده را دراین جها ن پیدا نکرد
دین و دنیــــای منِ دلداده را از من گرفت کــا ر خــوبی را برای من در این دنیا نکرد
عاقبت خوشحال ازآنم کــاو شهابا هیچگه ظلم خودرا برمنِ افسرده دل حا شا نکرد
156-
در دفتر غزل قدیم
هــــــــر چه با دا باد
یک عمــــر از ته دل د ا ئمــا زدم فـــــریاد که عشق لا له رخان کرده خا طرم ناشاد
به دام عشق دمــــا دم شدم ا ســیر ونشــد دمی پرند ه روحم در این قفس دلشـــاد
در این قفس که به زنجیر درد بسته شدم مـــد ا م لحظه شمـا رم که کی شوم آزاد
به بـــا ر ا یزد منـــّـان همی دعـــا کــــــردم که کس دچار به این درد لا علاج مــــباد
غـــــمی به دل ننهــــأدم که آ بـــرویم رفت بهــل که آ بـــرو برود هــــر چه با دا با د
امـــــید واهی من ره به هیچ جای نبـــــرد مگر شود پس از این این دل خراب آباد
فســـرد لاله و ســـنبل زغصـــه و غــــم من خمید قا مت سرو و صــنو برو شمشاد
برغــم ا ین همه خواری نکـــرده ا م هرگز به قدر یک سرسوزن شکا یت ا ز صیاد
شهـاب از غم و حــرمان چنان بسوخته ام که رفته خا ک من ا ز قبه فلک بر بــــاد
157-
در دفتر غزل قدیم
مـــن یا تــــــو
نمی دانم تو از من روی بر گردا نده ا ی یا من حدیث ناز کردن را تواز بر خوانده ای یا من
به بزم د شمــــنا ن هــــم قســـــم بذر محبت را تو با دست عطوفت بار خود افشانده ای یا من
دراین عشق ازهما ن اول که رخ بنمودمشگلها تو بامن همنشین و یا ر ویاور مانده ای یا من
تو د ســتی را ز ا ســتغنا گرفتی در سیه روزی ز مســکین و فقیر عاجز در ماند ه ای یا من
ولی با جور بی حصر تو و فقر شهــــا ب آخر نمی دانم تو از من روی بر گردانده ای یا من
158-
در دفتر مراثی و منا قب
زبان حــا ل زینب
به جای اشک خون ریزد ز چشمان ترم ا مشب که من در ما نده و بی همد م و بی یاورم امشب
به جای اشگ خون از دیده با رد چون عزا دارم که نا ظر بر تن و دست و سـر بی پیکرم امشب
نمی دا ند کسی کز ظـــلم بی دینـا ن دون همت چه آ مــد از مصیبت هــای عا لم بر سرم امشب
پی تسکین دل می خوا هم از جان در بغل گیرم تن ســرد به خون خو ا بیده نا ز جعفرم امشب
برا ی آخـرین بدرود می خوا هـــم دل خــود را خــنک ســا زم به د ید ا ر عـــلی اکــــــبرم امشب
گـــل ا مید من پرپر شــد ا ز هجر رخ قا ســـــــم چنین فریا د خـو ا هی را کــجا با ید برم امشب
برایم ا ز حسن خوش یادگاری ما نده بو د ا مّــا در یغــــا زا ن گـــل پژمـــرده روی پرپرم امشب
علی تب دارد و لب تشــنه از من آب میخوا هد مگــــر از چشـم گریان بهــر وی آب آورم امشب
چراغ خیمه هــا خاموش و شب تاریک و من تنها نمی دانم چه ســــا زم با یتـــیمان حـــــرم امشب
هـــنوز ا ز مــقدم مــاه بــنی هــــا شم که آب آرد به ره چشم انتــــظار آن ا میــــر لشــــگرم امشب
خــد ا مید ا ند از شیون کند پر چرخ گردون را اگر فهمــــید این حــآ ل پریشـــا ن مـادرم امشب
پس ازاین پنجمین داغ ارچه بی طا قت شدم اما عزای بعد ازاین را هم به جــا نم می خرم امشب
شهـآب وزهره باید زین عزا خون بارد ازچشمش که می آید برون خون ا ز گــلوی اصــغرم امشب
محــــرم الحــــرام 1414
159-
در دفتر عزل قدیم
وقت عیش
حا ل می باید نمــود ای عاشــقا ن بی قیــل و قال تا به کی برگــــردن ما قــــا ل می گـــردد و بال
فـــــیض با ید بــــرد ا ز هم صحبتی با ا هـــل دل حـــا ل با ید کرد با مه طـلعــــتا نی اهـــل حــال
عیـــش با ید کـــرد با میــــل دل خود هـــــر دمی کم کمـــک کم کرد این نطق و هـــیاهو و مــقال
با نظـــر بـا زی تـوا ن حظ برد یکــــدم بی رقیب زان نگــار شــوخ چشم باکـــر صــا حب جمال
دست با یـــد کــــرد در آن طّـــره زا هـــــد فریب چشم بست و لب نهاد آ هسته برآن خط وخال
ســن او از مرز هشت و شش گــذ شت اما دریغ می کشـد آخـر مــرا حسرت کشیدن بر وصال
مغـــــتنم با ید شـمرد ا ین عیــــش با د آورده را بزم رقص و مه عذاری شـوخ با این سن وسال
وقت عیش و عشرت آ خرمی رسد سرلیک کی با ر د یگــــر فرصتی پیـش آید و وقت و مجــال
حا ل را اکنون غنیمت دان که بعد از ا ین شهاب حا ل کرد ن وقت پیری می شود ا مری محال
160-
در دفتر عشق نامه
آشـــــــــــنائی
تا کنون آیا به چشمت دیده ای دســــتا ن باد شــا نه از لطف وکـرم بر زلــف دلدا ری زند
یا که از ا فشـــاندن زلف پریشـش روی رخ خنجـــری بر قلب مجروح دل ا فگا ری زند
* * *
من بچشمان خیـالم صد کرت این صحنه را در حصــا ر خلوت و تــا ریـــــک رویا دیده ام
می کنم اقراربا جرأت که دراین صد کــرت صــد بغــل گل از گلســتا ن فرا غش چیـده ام
* * *
با رهـــــــــا د یــد م کــــــه ا و آ ئیـــــــنه را با وجــود بهت غمـــرنگ پریشـا نش شکست
در میــــان کشمکــــش هـای لب و دندا ن او سد رود پرخروش اشگ چشما نش شکست
* * *
در مـــلا قا ت فـرا وا نی که با ا و دا شـــــتم چهره اش یک چهره ای بیجان وسردومرده بود
در میان بوســتا ن مژده هـــا یش ا ی در یغ حـا مل با ری گرا ن از مژده ای پژ مـرده بود
* * *
مرده صدق و صفایش بوده ام در هرزمان با حـیا و حجب پنهــا نی می آ مـــد پیش من
میفشاند ا ز مرحمت بر قلب من آرامشی می ربود ا ز من تمـــا م غصه و تشــویش من
* * *
من علـیرغم تمــــا م خوبــــرویا ن جهــــا ن عا شقش گـردیدم و بی حد به او دل با خــتم
لیک با با یش چوچشم دیدن من را نداشت او زمن دل کــند وعمـری با فراغش سـا ختم
161
در دفتر غزل قدیم
گــــــــریه
چو وا کردم به قد ســرو او چشم تما شـا را به قربا ن تصـــد ق رفـته ام آن قــد و با لا را
به رسوا ئی کشــید آخــر مرا آن پاکـد اما نی که چا ک دا من یوسف کــند رسوا زلیخا را
چو دیدم عشق مــا دارد برسوائی میا نجامد برآن گشـتم که با لا تـر برم د یوار حـا شا را
کشید ازدست من چو دامن خودرا بصد افسون زکف دادم پس از آن دامن صـبر و مدارا را
خـــدا را انفجار بغض من در عین نا کــا می فرو بسته است درحلقم هزاران شور وغوغارا
ازآن اول حجاب اشگ باعث شدکه نشنا سم علیرغم وجو د مهرخی چون او ز سرپا را
بقدری آبرا از چشم خود بگرفته ام قرضی که اینک قرضدار چشم خویشــم آب دریا را
بجا ئی گریه بیجا کشا ند ستم که مردم هــم ملامت کرده انداین گریه کردن های بیجا را
گریبان را بدا ن علت نمودم چاک تا ا شـــگم کند خوش درمیان سینه مجروح من جا را
کم ازدیوانگی هم نیست هر وقتیکه میخواهم کنم از د یده مردم نهــــان ا ین اشگ پیـدا را
شهاب ازگریه بی حد به آتش میکشم روزی درون ســــینه هـــای مردم آ شــفته دلها را
21 اردی بهشت مــاه 1374
162-
در دفتر غزل قدیم
ســــــر نوشت
من که دین در ره عشقش به سلامت دادم هـر چه معشوقه د هـــد رنج مــرا د لشـا دم
جان شیرین من از دست اگر رفت چه باک من مگـــر کمــــتر ا ز آ ن کوه شکن فرهـادم
گفتمش هر چه که خواهی بخرا بیم بکوش که بـد ین گــونه من از مــــا در گــــیتی زادم
خـــا طر بوســــه ای از لعل لب شــیرین اش به خدا تا به قیامت نرود از یــادم
واعظ شهـــر مرا د ید می آ لود و خـــــراب طفلکی خواست که با وعظ کــــند آبــــادم
بر کسی درد دل خویش نمی ســــا زم فا ش دوست دا رم که بخشـکد به گــلو فـــریادم
دارم ا مّیــد کــه از لــطف و کرامـــت روزی ز ین حصـــار اسف انگـــــیز کـــــند آزادم
عا قـبت کا م دل خو یش روا ســــا زم و هــم چون شهــــا ب از لب لعلــــتش بســتانم دادم
163-
در دفتر غزل قدیم
دلــــــــــــدا دگی
تو خود آگاه از این هستی واین را خوب میدانی که در بـــــند دو زلفت عا شقا ن هسـتند زندا نی
به پای خویشتن هر شب میآیم درب ا ین زندا ن که در بنـــدم کشی شا ید به عذر و رسم مهما نی
نگــــــا هـــم را نپوشـــیدم ز قد و قـــــا متت تا دل شود محظوظ ا ز فـــــر ط تمــا شا های پنها نی
تو را از جا ن خود من بیشتر میخوا همت ا مّــا به جا نم فتنه هـــا افکـند ه ا ی ای دشمن جا نی
بدینم رخـنه ا فــــکنده است و میترسم برای من بجــــــا نگذ ارد ا بروی کمــــا نت هیچ ا یمــــا نی
چنان محسورلبخندت شدم ای بت که تا محشر نمی آ ید به لب از فـــرط شوقم جا ن به آ سا نی
بیـا ا ز پرده بیــرون کز تمــــــا شا ی رخت یکد م ببیـــنم مثـــل خورشـــیدی و یا چون ماه میما نی
شهاب آ سا دلم خواهد که با لطف و کرم یکشب به روی چهـــره من نو ر مهــــرت را بتـــــا با نی
164-
در دفتر غزل قدیم
نشـــــــــــــــــان او
عا قبت از چشم خود یک ذره نم خوا هم گرفت دست خود را بر سر زا نو ی غم خوا هم گرفت
با چنین حا لیــکه می گردم شبی مست وخراب جرعه هــــا ا ز لعــل گرم آن صـنم خواهم گرفت
گـــفته ام صد دفــعه ا ین را بی مـــــها با با رقیب کـــا م خود راگر به آن دلــبر رسم خواهم گرفت
گر نهـــد پــا بـر ســـرا ی منِ به پنــــــها نی شــبی بوسه ها زان لعــل شیرین بیش وکم خواهم گرفت
یک شــب ار دست تمنــــا بر درش بردم چه غــم چونکه اجرش را سحرگه لاجرم خواهم گرفت
گر چه خود بســیار گشتم در ســر کوی نگـــــــا ر زو نشــا ن و نـــا م ا ز ا هـــــل کرم خواهم گرفت
لحــظه های زنــدگی با لــطف ا و آغشـــته ا ست باز هـم زین لطف از آن مه دمبدم خواهم گرفت
می رسم آخـر به وصــل ســرور خو با ن شها ب تنـــگ او را وقت پــــیری در بــرم خواهم گرفت
165-
در دفتر هــزلیات
لــــب لعـــــــــــل
هر آن کس ا ز لب لعـــل تو حظی کمترین دا رد یقین دارم که کـــمتر بـــهره از آ ئین و دین دارد
به فیض بوسه هایت هــرکه نا ئل گشت میگویم خوش ا حوا لی مکا ن درخطه عرش برین دارد
به هرکس بوسه بخشیدی به چشما ن خودم دیدم که ا ز شهد لبت بر لـــب خمی از ا نگبــــین دارد
به لب زین شهد و شیرینی ز وجد و شور سـا قی هم هــــزاران احســنت هـمراه صــد ها آ فرین دارد
ســـرا پــا ی تو را با بوســـه گـردش کردم و دیدم چه معد ن ها که ا ز در وگهرا ین سرزمین دارد
لب لعـــل تو شــیرین ا ست ما ننــــــد رطب ا مّــا دل مـــن در پی لـــذت تمــــــنا بیش ا ز ا ین دارد
تو و ا ین خلق محتاج و لب لعـل و چنین بخشش به هرکس می دهی آنرا شها ب اینرا یقین دارد
166-
در دفتر غزل قدیم
کشــــف حجــــآ ب
نگــــار من چو برون چهـــره از نقا ب کـــند دو صـــد کرشــمه به تمثــا ل آ فتــا ب کــــند
ســـپید عارض خود را به زیر زلف پریــــــش چو نقره ا ی که قرین طــــــلای نا ب کـــــند
شگفت از آنکه درا لطاف اوست معجزه ای که لطف ا هــــل ریا را ز بن خــــــراب کــــند
هـــزا ر بوسه شــیرین د هــــد ولی همــه دم دل ا ز حوا له یک بو ســــه سخت آب کـــند
ز بس سخا و کرامت عجین به ذات وی ا ست که گــــر هــــزار ببخشد یکی حسا ب کــــند
خـــیا ل مضــطربی گرشــود به وی مشغول بـــلا درنـــگ ا ز ا و رفــــع ا ضـــطراب کـــند
درون مجمرعشقش چه غم که دل همه سوخت بهل که هـر چه بخـواهد در آن کبا ب کـــند
بیـــــا که دست دعـــــا ئی بریم د ر سحــــری بر او کزین دل درمـــا نده مســـتجاب کـــند
قســم به جــا ن عزیزش خـورم که می ارزد هــزا ر جــا ن به فد ا یش اگــر شها ب کـــند
167-
در دفتر مناقب و مراثی
بــــرای فاطمـــه (س)
او که خود کو ثر نور ا ست ومـه آ سا ست تو آنی چونکه گشــته است خلایق ه مه ا ز نور تو روشن
پس عنیمت شــــمر ا ین دولت و هــر قدر تو ا نی آ تش عشق خو د ا نــد ر دل مـــا ها همـــه ا فکــــن
نامت از پرده برون ا ست به این نا م و نشـــــــا نی که بــــــگو یند به هـــر شهر و د یا ر و به بـــــر زن
تو از آنــــــگه که زدی دست به ا ین نور فشـــــا نی همــــه عشـــاق ز ا عــــجا ز گــــفته اند که احســن
توچه کردی که شدی فا طمـه جان الگوی هر زن
که زن ا ز روز نخســــتین شـــــده با مهـــــر مــزین
همــه دم چشم ا میــــــدی بـه کـــرا مــا ت تو دارم با رک لله به چنین حــسن و کمــــا لی که تو داری
من که افـتا د بد ا ن مهد شفــا عت ســـر و کـــا رم در شـــگفتی شــدم ا ز جـاه و جلا لی که تو داری
گــــفته ا م کــا م دل آ خـــر ز تو من پا ک بــــر آ رم تا بـــرِ د وست روم بــــآ پــــر و بــا لی که تو داری
نـه بـه دی د ست دلــــم را نـه بـه آ یـــــند ه ســـپارم بلـــــکه بر رشــــته مســـتحکم حــا لی که تو داری
با چنین ســـیرت بی مثــــل و مـــثا لی که تو داری
ســــزد ار گـــوهر جا ن را به تمـــــنا ی تو ســـفتن
تو عجب شهـره شهــر ی تو عجب معد ن مهری مــا ند ه ا م تا که چه گویم به تو ا ی فــا طمه زهرا
تو که چـون نور زمیــــنی و بســــــان مــاه سپهری بــــا که ا ین قصه بــــــگویم که نیـــــا ید به تمــــا شا
به چنین مهـر ولا یت به چنــان ســـیرت و مهری تو ز د شمن بــــــگرفتی چه عجب فرصت حا شا
تو ولی نعمت مهـــری که شــدی شهره شهــــری که چنین مهــــرتو پرورده به دل ز ا هـــــد و ترسا
ســـرِ تعـــــظیم فـــــرود آ مــــده زا ن هیــــبت وا لا
که بــه یـــک لا زده ا ی تـــــــیر بــــلا بر د ل دشمن
شـده ا م مـــآ یل و راغب به تو ای نجـم که ثــا قب شــدی و لطف تو آ خـــر شد ه در چرخ فســـــا نه
ز تــــو هـــردم زده ام دم نکـــــنم فـــــــکر عوا قب زین ســپس گشـــته ا م از عشق تو رسوا ی زمــا نه
من که در بزم خـــــرد گــفته ا مت ذکـــر منا قب همــــه خلـــق قصــــا ید بســـــــرودند و تــــــــرا نه
زتو در کسب شفا عت چو شـد م این همه را غب به ســـر کوی تو آ یـــــم همـــه دم خــا نه به خــا نه
چونکه در من زده ا لطـــا ف تو صــد با ره جوا نه
گر خدا خواست فــدای تو کــنم حــا صل وخرمن
گـیرم ا ز جهـــل منِ غمـــزده داد م سر و جا ن را پس چــــرا خــــلق ز عشق رخ مـــــــا ه تو پریشــند
نه شهــا ب ا ز غم و هجرت ز کفش دا ده توان را همـــــه مــردم ا ین بوم به ا ین مذ هب وکیشـــــند
تو خود از خود چو گــر فتی هـمه نا م و نشان را زین توا ضــع همه ا ی فاطمـــه بیگـا نه ز خویشند
گــر کــــنی فاش خصــا ل خود و آ ن پردگــیا ن را تشــــــنه لــطف دلآرام محــــــــمد هـــــمه بیش اند
تو چه کردی که شدی فا طمه جـان الگوی هرزن
که به فــــردوس برین زن شــــده ا ز مهــر مهیمن
حـــــوا لی ســـــال 1370
168-
در دفتر غزل قدیم
ا شــــتیا ق
فـــکنده زلف سـیاهش جو روی روی مهش نگــا ه من شــده سر گشــته بهــر یک نگهش
ند ید مش د می ا ز شــوق عشق ســیر و لی بشـــد شب و روزم ســــیه ز طــره سیهـــش
خــیا ل عـا رض ما هش کـه دل ربود ا ز من نرفـــته ا ز لب من طعـــم لعـــل بوسه دهش
به من نوید وصــــا لش چو داد چون ا یوب دو چشــم منتـــــظرم را فــکند ه ام به رهش
همیشه وا هــــمه دارم که مـــا ت فرزین را کــند به گوشـــه چشمی هــزا ر با ره شهش
به خنجــــر مژگـــا نش کشــــد مـرا و دریـغ ا ز آ نگــــهی که ببیـــــــنم نهـــا ده کج کلهش
ربوده ا ز سـرِ من کــل هوش و حــا ل مــرا خیــــــا ل خــا ل سیه بر عــــذ ا ر ما هوشش
شهاب ازاینهمه حرمان که میکشی همه عمر شـــود دمی که مشــرف شوی به با رگهش
169-
در دفتر غزل قدیم
کــــــــانون رنج
چومیخواهم به دردعشق گردم مبتلا زین پس خودم را خواهم اندا زم به دریـای بـلا زین پس
بدست موج و طوفان هـــم سـپارم تا دم مردن شــراع زورق بشـــکسته بی نا خـــــدا زین پس
وجودم را کـــنم کــا نون درد و رنج و غم تا دل شـــود بر هـــر کسی یکی مــاتم ســرا زین پس
دلم را با غم و هجـــران آ ن در دانه می خواهم دهم با دانه هـــای اشگ خود پیوند ها زین پس
درون محبس تـــــنگ بدن خو اهم که با روحم کنم همراه هق هق ها ی بی پایان صفازین پس
سحــر گــا هان به زیر با رش باران اشـــگم هی زنم معشـوقه ام را از صمــیم دل صدا زین پس
مصــــمم گشــته ام تا با شها مت پشت گردا نم به نفس سرکش و داغ شهاب بی وفا زین پس
170-
در دفتر غزل قدیم
تمســــــــــــــک
بیـــا بنما ی بر مـا یکد م ا ی شـیرین د هن خود را تطــا بق ده به میـــل خود به ا ین رسم کهن خودرا
چه اشکا لی است گر یکدم فدا گردا نمت ا ی بت برا ی بو ســـه ا ی ا ز آ ن لب شــــکر شکن خود را
به بار خسـروا ن گر می گشــا ئی پر به ا ست ا ما د می بنمــــا به فـــر ها د پر یش کـوه کـــن خود را
وصا لت تا بدان حد صبرمیـخوا هد که من عمری مجهز کرد ه ا م با حـــــــربه حــلم ا لحسن خود را
به حبــــلت هم تمســک جســتن مردم هنر نـــــبود که حلق آ و یز مـــیخوا هم کــنم با آ ن رسن خود را
خــدا را با رهــا می خوا ســــتم گردم فــــــد ا ی تو وگرنه می رها ندم صـدکرت ا ز دست تن خود را
بقـــدری مرگ را در پیش چشم آمــا ده می بیــــنم که با پیرا هن خود کرد ه ا م عمـری کفن خود را
مـــرا پروای آن هم نیســت گر عـــمری بیــا ندا زم پی رسو ا شــدن ا ز پیش چشم مر د و زن خو د را
تو راجا ن شها ب از بسکه من میخوا همت قسم مــبا د ا لحظه ا ی پنهـا ن کنی ا زچشـم من خود را
26 اردی بهشت مـــآه 1373
171-
در دفتر غزل قدیم
ا عـــــــــــــترا ف
گــرفته عشق تو ا ز شش جهت چو حا ل مرا به ا وج خـود برسا ند ه ا ست ا بـتــذ ا ل مــرا
مـــــنی که عشــوه لیـــــلی حقــــــیر می دید م رقـــم زده ا ست د ر آ خـــر جنون کــما ل مرا
گـــذشت عمــرم وگفتم دریغ از این که جنون به ز یر چرخ جــــفا کرده پـــــــــــا یمـــا ل مرا
تلا ش خـــــیل ا طـــــبا و نـا ا مـــــیدی محــض نمــــــود ه ا ز ا ین پـــــس کمــــــی خـیا ل مـرا
شکست بغض من ا ند ر گلو و ســیل سر شگ مــــیان قهقـه هــــا کـــشت قیـــل و قـــا ل مرا
به عشق ورزی مفــــرط شــــدم شهیر و ند ید کسی در ا ین د و روزه به د نیـــــا مثــــال مـرا
به جـــرم نا خــــلفی گر مرا به د ا ر کشـــــــند خوشـــــم که خــلق تمـــا شا کـــند ز و ا ل مـرا
به قـــدر عمــر شـهـــــآ بی دوا م عـــــمرم د ید چــو فـا ل گـــــیر زمـــــا نه گرفت فــــآ ل مـرا
بهـــــــآر ســــا ل 1373
172-
در دفتر غزل قدیم
من که در د ام لبت سخت گرفـــتا ر شـــد م دل و د ین دا دم و یک بوسـه خــرید ا ر شـد م
دل ودین دادم و ا ین لب که نبوســیدم هــیچ خــــلق فهمــــید که ا ز عشق تو بیــــما ر شد م
مست لعل لبت ای یارشدم چون شب وروی ترک دین کردم و صـــد با ر ه ســــبکبـا ر شدم
زا هـــد آ ن پند ر یا ئی که به من د ا د شــبی خرقه ا فکند م و زان روست که هشـیار شدم
گر سحر خوا ب نمــا ز شب من با طل کرد لیکن ا ز فرط هوس یک د فعه بیـــــد ا ر شدم
به خـــــــرا بیم بکـــوش ا ی هــمه آیت فیض که بد ین ســــعی تو منصــــور ســرِ دار شـــدم
رقص پیش آر و بده باده که من تا دم مــرگ جز خـــم و جز می و نی ا ز همه بــیزار شدم
مـاه رخسا ر تو بر دل چو بیا ندا خت شرا ر خط رخشـا ن چو شهـا بی به شــب تا ر شدم
پــــا یـــــا ن
دفـــــــــــــــــــــــتر دوم
مشتری گرامی؛ تیم ما، آماده شنیدن هرگونه انتقادات و پیشنهادات شما هست. جهت ارتباط با ما، میتوانید از طریق روشهای زیر اقدام فرمایید تا در اسرع وقت مورد شما را پیگیری کنیم.
جهت عضویت در باشگاه مشتریان این مرکز، میتوانید با ارسال [ خیریه حضرت امام سجاد(ع) ] یا [ شهاب نجف آبادی ] به شماره سامانه 10008590 عضو رسمی باشگاه شوید و از امتیازات ویژه، آخرین اخبار، رویداد و ... مطلع و بهره مند شوید